Wilhemina Brouwer, de vrouw van Willem, kon uren zwijgen…

Wilhemina Brouwer, de vrouw van Willem, kon uren zwijgen…..

Een familietrekje dat mij niet onbekend voorkomt. Haar zoon, Henk ( Hendrikus, mijn opa) had hier ook nogal last van. Als er iets gebeurde wat hem niet zinde kon hij dagenlang geen woord zeggen tegen zijn vrouw Nel ( mijn oma). Dochter Miena, vernoemd naar haar oma Wilhelmina, erfde dit trekje ook. Oma noemde dit altijd “het dwarse maassen trekje”, maar door deze anekdote komt dit “vervelende” trekje in ene in een ander daglicht te staan!

Zoals in ieder normaal huwelijk , hadden Willem en Wilhelmina wel eens woorden. Als dit gebeurde en Wilhelmina vond dat zij in haar recht stond en dat Willem zijn kop moest buigen, kon zij het een lange tijd volhouden om helemaal niets tegen Willem te zeggen. De conversatie verliep dan via de zonen. Het zal een bedrukte sfeer aan tafel hebben gegeven, bijvoorbeeld om de pan aardappelen door te geven. Eerst aan Henk (of één van de anderen) vragen of moeder de aardappelen doorgeeft; moeder die dan reageert:” Zeg tegen je vader dat ik ze doorschuif” en Henk : “Vader, moeder zegt dat de aandappelen eraan komen!”

Op een dag, na een lange week van koppig stilzwijgen, had Willem er genoeg van. Hij opende de linnenkast van Wilhelmina. De linnenkast was in die tijd de trots van iedere huisvrouw. Al het linnengoed lag keurig gesteven, gestreken en gesorteerd te pronken. Willem nam eerst de bovenste plank onder handen. Hij haalde het linnengoed eruit , schudde ieder stuk uit elkaar en gooide alles op een hoop. Zijn vrouw was verbijsterd maar hield haar mond. Zo ging het nog een aantal planken verder; de stapel linnengoed die nu in wanorde op de grond lag, groeide gestaag totdat ze zich niet meer kon inhouden. “Willem, Willem wat zoek je? “. Willem antwoordde rustig; “Je tong vrouw! En ik heb hem gevonden!!” Opa vertelde; moeder heeft nooit meer zolang, hardnekkig uit koppigheid gezwegen…..